معنی غوطه زدن در لغت نامه دهخدا

فروشدن در آب. سر به آب فروبردن. فرورفتن در آب. غوطه خوردن. غوته خوردن. غوطه ور شدن. رجوع به غوطه و غوته شود:، غوطه در خون خود از فرق زند تا به قدم، به شهید تو نزیبد کفنی بهتر ازین.، سعدی (از آنندراج).، بخون دل زده ام غوطه تا به گردن و خلق، گمان برند که دارم زه گریبان سرخ.، طالب آملی (از آنندراج).، چشم پرآبلۀ ما به گهر پیوسته ست، غوطه در گنج زد آن کس که پی ما برداشت.، صائب تبریزی (از آنندراج).، شهدوصالش چو بود در نظر، غوطه زند تلخی جان در شکر.، میرزا طاهر وحید (از آنندراج).، شدم به دریا غوطه زدم ندیدم در، گناه بخت من است این گناه دریا نیست.، ؟،

معنی غوطه زدن در فرهنگ لغت هوشیار

فرو رفتن در آب غوطه زدن سر به آب فرو بردن انغماس، غرق شدن

معنی غوطه زدن - جستجوی لغت در جدول جو

غوطه زدن

لغت نامه دهخدا

غوطه زدن

فرهنگ لغت هوشیار

غیه زدن

بانگ برآوردن، فریاد بلند کشیدن، غیه کشیدن

فرهنگ فارسی عمید

وله زدن

(فُ فِ دَ)

بسیار جنبان بودن، چنانکه خاکشی و کرم در آب گنده. (یادداشت مرحوم دهخدا). وول زدن در تداول مردم تهران

لغت نامه دهخدا

غلط زدن

(دَ کَ / کِ دَ)

غلتیدن. غلطیدن. گردیدن چیزی بر روی خود. به پهنا گردیدن. غلط خوردن:
من آن بنگی رند صوفی وشم
که دوزخ زند غلط درآتشم.
ملافوقی یزدی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مویه زدن

(صَحْ حا کَ دَ)

فریاد زدن. نوحه کردن. گریه و زاری نمودن. مویه کردن:
بسازید نوحه به آواز رود
به بربط همی مویه زد با سرود.
فردوسی.
و رجوع به مویه و مویه کردن شود

لغت نامه دهخدا

نوبه زدن

(غِ لِ کَ دَ)

نوبت زدن. رجوع به نوبت زدن شود:
زیبد فلک البروج کوست
کز نوبه زدن نوان ببینم.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

گوله زدن

(سَ تَ)

رجوع به گلوله زدن شود

لغت نامه دهخدا

گوشه زدن

(سَ دَ)

کنایه زدن. به کنایه گفتن. به طعن گفتن. طعن آمیز سخنی ادا کردن. ضمن بیان مطلبی اشارت به مطلب دیگری کردن

لغت نامه دهخدا

کوزه زدن

(رَهْ بَ گِ رِ تَ)

کوزه زدن و کاسه خوردن، باده نوشیدن در کوزه و کاسه، این تعبیر ارتباطی با ’کاسه زدن و کوزه خوردن’ ندارد. (کلیات شمس چ فروزانفر جزو هفتم ص 556) :
نفسی کوزه زنیم و نفسی کاسه خوریم
تا سبووارهمه بر خم خمار زنیم.
مولوی (کلیات شمس ایضاً)

لغت نامه دهخدا

غوطه دادن

(دَ مَ دَ)

فروکردن در آب و غرق کردن. (ناظم الاطباء). فروبردن در آب. غوطه ور کردن. غوته دادن. قمس. اقماس. غت ّ. (منتهی الارب). رجوع به غوطه و غوته شود:
طاقت یک موج او کراست که طوفان
صد یک آن بود و غوطه داد جهان را.
ابوالفرج رونی.
او (شیر) را در آب غوطه داد. (کلیله و دمنه).
آب نتواند مر او را غوطه داد
کش دل از نفخ الهی گشت شاد.
مولوی.
تا گریبان غرق آتش بودم از اندیشۀ دوست
غوطه در گل داد ناگه یاد آن رخساره ام.
طالب آملی.
در بهار سرخ رویی همچو جنت غوطه داد
فکر رنگین تو صائب خطۀ تبریز را.
صائب تبریزی

فروکردن در آب و غرق کردن. (ناظم الاطباء). فروبردن در آب. غوطه ور کردن. غوته دادن. قَمس. اِقماس. غَت ّ. (منتهی الارب). رجوع به غوطه و غوته شود:
طاقت یک موج او کراست که طوفان
صد یک آن بود و غوطه داد جهان را.
ابوالفرج رونی.
او (شیر) را در آب غوطه داد. (کلیله و دمنه).
آب نتواند مر او را غوطه داد
کش دل از نفخ الهی گشت شاد.
مولوی.
تا گریبان غرق آتش بودم از اندیشۀ دوست
غوطه در گل داد ناگه یاد آن رخساره ام.
طالب آملی.
در بهار سرخ رویی همچو جنت غوطه داد
فکر رنگین تو صائب خطۀ تبریز را.
صائب تبریزی

لغت نامه دهخدا

غلطک زدن

(دَ دِ سَ گِ رِ تَ)

هموار کردن و تسطیح بوسیلۀ غلطک: غلطک زدن به بام. رجوع به غلطک شود

لغت نامه دهخدا

بوسه زدن

(نَ جَ)

بوسیدن. ماچ کردن. (فرهنگ فارسی معین). بوسیدن. (ناظم الاطباء) :
از لبت یک بوسه نتوان زد به تیر
کز سر کین تیر مژگان میزنی.
عطار.
اگر بوسه بر خاک مردان زنی
بمردی که پیش آیدت روشنی.
سعدی.
ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس.
حافظ.
- از دور بوسه زدن، کنایه از نهایت ادب و تعظیم. (غیاث). مبالغه در ادب و تعظیم. (آنندراج) :
روی نگار در نظرم جلوه مینمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب میزدم.
حافظ.
- بوسه به لب خویش زدن، در اصطلاح کشتی گیران، آن است که دست ببازوی خود زنند وآواز برکشند و دست در دست حریف کرده بزور روند. (غیاث). حالتی است که کشتی گیر در اول کشتی گرفتن دستی ببازوی خویش میزند و آوازی که آنرا مچ مچه گویند، برکشد و بعد از آن دست حریف گرفته زور زند. (آنندراج) :
بوسه ای زد به لب خویش دگر مستانه
رفتم از کار از این کش زدن مردانه.
میرنجات (از آنندراج).
- امثال:
از ناعلاجی بوسه بر...ن خر زنند.
برای مصلحت بوسه به دم خر زنند.
رجوع به امثال وحکم شود